مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
پر کشیدم در هـوای با صفای مجـتبی که رها می‌گردم امشب در هوای مجتبی جای معنای کرم نام حسن باید نوشت حـاتـم طایی گـدای دست های مجـتـبی پـا به پـای فـاطمـیـه باید ای اهـل بکاء بیشتـر گریه کـنم پـای عـزای مجـتبی در قیامت مستحق لطف زهرا و علیست عاشقی که دل سپرده بر ولای مجتبی از دلم دل می‌برد در گوشۀ "باب الجواد" فکر "باب القاسم"صحن و سرای مجتبی خاطرات کوچه‌ای باریک؛ داغ فاطمه مانده روی خاک کوچه ردّپای مجتبی زهر مثل خنجری از حنجرش خون می‌مکید گوشۀ حجره به پا شد کربلای مجتبی یا کـریـمم بر فـراز قـبـر آقـایی کـریم التـماس دست های خـالی مـایی کـریم |